เป็นเรี่องที่ฮือฮาในโซเชี่ยลที่ต้องยอมรับว่าเขียนได้ดีกินใจมากๆ สำหรับเรื่องจริงยิ่งกว่านิยาย ชอบมากเอามาฝาก คนทุกคนทั้งที่มีคู่แล้วละยังไม่มีให้ลองไปอ่านเตือนใจดีมากๆ

ครูสาวสวยโพสต์ใบหย่า…พร้อมข้อความว่า…
ฉันเดินตามด้วยความซื่อสั ต ย์ แต่เขาก็ได้โรยเ ศ ษ แก้วทิ้งไว้บนพื้น

ระหว่างทาง ฉันไม่รู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่ แต่เขาก็ได้โรย เ ศ ษ แ ก้ วทิ้งไว้บนพื้น

ขณะที่เดินตาม ฉันไม่เคยระวังตัวใดๆ เพราะตามองอยู่แต่ที่หลังของเค้าด้วยความไว้ใจ

ฉันรู้สึกเ จ็ บที่เท้าแล้ว แต่ฉันก็ยังเดินตามต่อ

การขอโทษและการให้อภัยเกิดขึ้นครั้งแล้วครั้งเล่า แต่เค้าก็ยังทำอีก

จนในที่สุด พื้นที่เราเดินก็เต็มไปด้วยเ ศ ษ แ ก้ วชิ้นเล็กๆมากมายที่คอยทิ่มตำเท้าฉันอยู่ตลอดทุกก้าวที่เดิน

แน่นอนว่ามันก็มีบางช่วงที่เป็นพื้นดินธรรมดา บางช่วงที่เป็นพื้นหญ้านุ่มๆบ้าง

แต่เดินไปไม่นานก็กลับไปเจอ เ ศ ษ แก้วอีก

ที่ตลกคือ ฉันก็ยังคงทนเดินต่อไปเรื่อยๆ เพราะคิดเสียดายที่อุส่าต์เดินตามมาตั้งนานแล้ว และด้วยความหวังจากเสียงพูดของเค้า ที่ตะโกนมาเรื่อยๆว่าเค้าจะหยุดการกระทำแบบนี้แล้วนะ

ความเจ็บปวดมันเพิ่มขึ้นมาอีก เมื่อมีเด็กคนนึงเกิดขึ้นมา

จากที่เดินด้วยน้ำหนักเราคนเดียวกลายเป็นต้องเดินโดยอุ้มเด็กคนนี้ไว้ที่แขนเพื่อไม่ให้เค้าโดน เ ศ ษ แก้วไปด้วย

เด็กโตขึ้นทุกวัน น้ำหนักก็มากขึ้นทุกวันตามไปด้วย

8 ปี..ในที่สุดเราก็เดินมาจนถึงทางแยก

ทางแยก 2 ทาง คือทางตรงทางเดิมที่แม้จะมี เ ศ ษ แก้วปะปรายให้เห็น แต่ก็ยังคงมีแผ่นหลังที่คุ้นเคยกับรอยยิ้มจริงใจของเค้าที่เหมือนคอยให้ความหวังว่าเค้ากำลังจะเลิก โ ร ย เ ศ ษ แก้วแล้ว

หรือจะเลี้ยวออกไปอีกทาง ที่มันโ ค ต ร มืดและไม่รู้จะมีอะไรอยู่ข้างหน้า

ในใจคิดว่า ไม่ว่าจะเลือกทางไหนเราจะเอาเด็กคนนี้ไปด้วย ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นเราจะไม่ปล่อยเด็กแน่นอน

ที่ทางแยก…ฉันมองลงไปที่เท้าตัวเอง ตอนนี้มันดูไม่เหมือนเท้าอีกต่อไป มันเต็มไปด้วย บ า ด แ ผ ล นับไม่ถ้วน มัน เ จ็ บ มันชา แล้วกลับมา เ จ็ บ อีก วนไปเรื่อยๆ

วันนี้….ฉันตัดความเสียดาย 8 ปีที่ผ่านมาไว้ที่ตรงทางแยกนั้น แล้วเลือกเดินทางใหม่ ทางที่มัน โ ค ร ต จะมืดและไม่รู้จะเจอกับอะไรอีก

แต่อย่างน้อยที่สุดทางนี้ก็ไม่มี เ ศ ษ แ ก้ ว อีกแล้ว

แน่นอนว่า เมื่อไม่มี เ ศ ษ แก้ว ฉันจึงกล้าที่จะวางเด็กลงกับพื้นแล้วจับมือกันเดินแทนการอุ้ม

ฉันรู้สึกดีขึ้นอย่างประหลาด

จากที่เป็นแต่ผู้ตามที่ ซื่ อ สั ต ย์ ฉันรู้ทันทีว่าตอนนี้ฉันต้องมาเป็นผู้นำที่เข้มแข็งแทนในวินาทีนี้เลย

เพราะ ฉันกำลังจะมีเด็กคนนึงเดินตามแผ่นหลังของฉัน

ตอนนี้ฉันยังเดินต่อไม่ค่อยไหวเลย

จากนี้ฉันอาจจะนั่งลงใช้เวลาในการรักษา แ ผ ล ที่เท้าไปซักพัก แต่ไม่นานหรอกฉันจะลุกขึ้นแล้วเดินต่อ

เดินไปไอ่ทางที่ แ ม่ ง โ ค ต ร มืดนี่แหล่ะ

นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า…ฉันยังอยู่ ฉันยังไม่ ต า ย ฉันจะไปต่อ ฉันจะไปได้โดยไม่ต้องเดินตามใครอีก และฉันไม่กลัวอะไรอีกแล้ว.

ที่มา
ขอขอบคุณที่มาจาก : Nicha Cha Cha Nirasawon