มีคำโบราณ เคยกล่าวไว้ว่า “มีผู้สูงอายุอยู่ในบ้าน…เหมือนมีสิ่งล้ำค่า”

บ่อยครั้งที่เรามักจะใส่ใจคนนอกบ้าน มากกว่าคนในบ้าน

ทั้งให้ความสำคัญ และใช้เวลาอยู่กับคนนอกบ้านมากกว่า

แต่กับคนในบ้าน กลับ “ละเลย” ความรู้สึกเขาไปซะอย่างงั้น

อาจจะเป็นเพราะ “ความเคยชิน” ที่คิดว่า เจอกันอยู่ทุกวัน

เดี๋ยวค่อยดูแล จึงทำให้เราเลือกที่จะเมินเฉยต่อคนในบ้าน

ไม่ต้องรีบร้อน ที่จะทำอะไรให้ท่าน เพราะกลับมาบ้านก็ยังต้องเจอกันอยู่

แต่คุณกำลัง…ลืมอะไรไปอยู่หรือเปล่า

“พ่อแม่” ไม่ได้มีเวลาอยู่กับเรา หรือรอเราไปได้…ตลอดชีวิต

ดังนั้น จงให้ “ความสำคัญ” ท่านเป็นอันดับแรก…ก่อนเสมอ

อย่าเอาของโปรดมาให้กิน ในวันที่พ่อแม่กินไม่ได้

อย่าพาไปเที่ยว ในวันที่พ่อแม่ไม่มีเรี่ยวแรงจะเดิน

อย่าขอโทษพ่อแม่ ในวันที่สายเกินไปแล้ว

อย่าอยากจับมือ ในวันที่พ่อแม่ ไม่รู้สึกแล้ว

อย่าบอกรัก บอกคิดถึง ในวันที่พ่อแม่ไม่ได้ยินแล้ว

อย่าอยากกอดพ่อแม่ ในวันที่เหลือเพียงแต่รูปท่านให้กอด

อย่ารอกราบเท้าพ่อแม่ ในวันสุดท้ายของชีวิตท่าน

พ่อแม่ สามารถรอลูกได้เสมอ แต่ชีวิตท่านอยู่ไม่ได้ตลอดไป

อย่ามองว่า…พ่อแม่ “เป็นเพียงคนเฝ้าบ้าน”

เมื่อก่อน ตอนที่ยังพูดไม่เป็น ใครกันที่เป็นคนสอนให้พูดได้

เมื่อก่อน ตอนที่ยังเดินไม่เป็น ใครกันที่สอนให้เดินได้

เมื่อก่อน ตอนที่ยังกินข้าวเองไม่เป็น ใครกันที่ป้อนข้าวป้อนน้ำ

เมื่อก่อน ตอนที่อาบน้ำเองไม่เป็น ใครกันที่ล้างให้ โดยไม่นึก รั ง เ กี ย จ

“ชีวิตทุกคนมีค่า เพราะเวลานั้นมีจำกัด”

บนโลกใบนี้มีความไม่เที่ยงอยู่มาก

ถ้ารู้ว่าเวลามีไม่มาก ก็จงทำสิ่งดีๆให้กันมากๆ

อย่าไป ท ะ เ ล า ะ หงุดหงิดใส่กัน หรือมัวแต่มีอคติ

เพราะมันเสียเวลาที่มีค่าไปโดยเปล่าประโยชน์

หากยังมี “โอกาส” ได้ดูแลท่านอยู่ ก็จงรีบทำซะ

ขอบคุณบทความดีๆจาก http://bitcoretech.com/